...

...

Δευτέρα 21 Ιουλίου 2014

Χώμα απο χρώματα

Στιγμή αναμονής
Όταν περιμένω τρομάζω
Πες το μου
Μη με λυπάσαι
Μελοποίησε τη φαντασία σου
και πες το μου με νότες
Όπως και να έχει όμως
το ξέρω από τώρα
Φάλτσα θα μου ακουστεί
Όντως δε σε θέλω εδώ
Όντως δε με ρώτησες
Κανείς σχεδόν δε ξέρει τι εννοώ
Κανείς σχεδόν δε ξέρει για τι χρώμα γράφω
Ούτε εσύ
Μάλλον ούτε εγώ
Ξεφτίλα
Παράκρουση
Και επαναλαμβανόμενοι θάνατοι
Ελλάδα-Αγγλία


Μηδέν-Ένα

Κυριακή 20 Ιουλίου 2014

Υποτονικά

Άνθρωποι τσιγάρα
Σε γεμάτο τασάκι
Αν δε καπνίζεις δε καταλαβαίνεις
Κάθε τζούρα μία απώλεια
Μία συγχώρεση
Μια μέρα θα γνωρίσεις  τον έρωτα έλεγαν όλοι
Ψεύτες
Δε συγχωρώ κανέναν σας
Μου δώσατε φτερά
Για να με δείτε να τσακίζομαι
Κάθε φορά που σε γνωρίζω είμαι άλλος
Δεν είμαι εγώ
Ποτέ δεν ήμουν
Πες μου την αλήθεια
Ποιόν εαυτό μου προτιμάς ;
Κάθε άνθρωπος και ένα τρένο
Η ζωή είναι στάσεις
Και σταθμοί
Για εσένα στάση ήμουν
Κάθομαι και σου γράφω κοιτώντας έξω από το παράθυρο
Γλυκιά η ζωή ε ;
Όλα είναι ήρεμα εδώ
Κανείς δε μιλά
Επικρατεί παντού στον κόσμο ησυχία
Για πόσο ακόμα ;
Αρχίζω να φοβάμαι
Τα πάντα είναι ήρεμα εδώ

-Ακούει κανείς ;
-Θέλω μία ακόμα ευκαιρία
-Ακούει κανείς ;
-Ας μου απαντήσει κάποιος
Σιωπή
Όπως πάντα
Σιωπή
Και μέσα στο απόλυτο κενό
Μια φωνή βιάζει την ησυχία

«Επόμενη στάση η απομόνωση»

Σάββατο 19 Ιουλίου 2014

Η ιστορία του Γκρι

Μιλάμε
Πονάμε
Μα δε λέμε τίποτα
Περιμένουμε κλαίγοντας πίσω από μια χαμογελαστή γκριμάτσα
Όχι χαρούμενη
Χαμογελαστή
Μα μέχρι πότε θα περιμένουμε ;
Μέχρι πότε ;
-Μήπως φταίω εγώ ;
-Όχι αγάπη μου. Όλο οι άλλοι φταίνε
όλο οι άλλοι
πάντα οι άλλοι
-Την επόμενη φορά όμως θα γίνω ακριβός αυτό που θέλεις.
Να το ξέρεις

Κάτσε κάτω και κλείσε τα μάτια
Μη νιώσεις τίποτα
Απλά άκου
Άκουσε αυτόν που ανασαίνει δίπλα σου
Τώρα κλαίει
Άκουσε καλά
Βουβές κραυγές κάνουν κρότο όταν πέφτουν στο πάτωμα
Η σιωπή του ουρλιάζει ένα όνομα
Και ένα χρώμα
Γκρι
-Γιατί να μη σε είχα γνωρίσει νωρίτερα ;
-Μου θυμίζεις εμένα
-θέλω να σε ξαναδώ
-Δε φταις εσύ, απλά ο κόσμος είναι ηλίθιος
 Δε φταις !
Ποτέ δε φταις !
Εσύ δε φταις ποτέ !

Έχω μια ιδέα για την επόμενή μας νύχτα.
Θα ξαπλώσεις δίπλα μου και θα μου πεις
Πως η ευτυχία πονάει
Θα μου πεις να μην αφήνω τους άλλους να μου δίνουν φτερά
Γιατί μπορούν να μου τα σκίσουν όποτε γουστάρουν
Θα μου πεις πως το μόνο που ήθελες ήταν να γεμίσεις ένα κενό σου
Ότι δε θέλεις να με ξαναδείς ποτέ
Μέτα θα σηκωθείς για να φύγεις πάλι
Και πριν με ξεχάσεις ξανά
Θα μου πεις όλη την αλήθεια κρυμμένη σε μία φράση

-Τελικά μικρό μου, ίσως να φταις λίγο και εσύ !
Και έτσι το γκρι 
θα γίνει πάλι μαύρο μετά.

Τετάρτη 9 Ιουλίου 2014

Ποίηση φτιαγμένη από σώματα

Διαστροφή
Καμία ενοχή
Αποτυπώματα ζωής
Πάνω σε γκρίζους ανθρώπους
Βλέμματα γεμάτα ύπαρξη
Ροζ όνειρα
Μοβ πραγματικότητα
Μαύρη ζωή
Μας αναγκάζουν να πονάμε
Και εμείς κάναμε τον πόνο απόλαυση
Φοβόμαστε μη πληγωθούμε
Και πληγώνουμε για να μη φοβόμαστε
Σύννεφα καύλας
Μεθυσμένη οργή
Απόπειρες  χυδαιότητας
Άνθρωποι ανταλλάζουν σάλια
Και αγκαλιάζονται
Αγόρια ερωτεύονται αγόρια
Κορίτσια ερωτεύονται κορίτσια
Πόνεσέ με..
Αγάπα με..
Πλήγωσέ με..
Δε φοβάμαι..
Μη τους πιστεύεις
Τελικά τα αγόρια κλαίνε

Το είδα με τα μάτια μου

Πέμπτη 3 Ιουλίου 2014

Παρόλο που.. τι ;

Μυρίζει σκόνη και καμένο ξύλο
Είναι αυτός είπα μέσα μου
Κοίταξα γύρω μου και δεν είδα τίποτα
Μόνο δέντρα να χαϊδεύονται με τις άκρες των κλαδιών τους
Μετά έκλεισα τα μάτια μου και πίεσα τον εαυτό μου
Τον πίεσα πολύ μέχρι που άρχισα να κλαίω
Μετά δεν ένοιωθα τίποτα
Το τραγούδι έλεγε
Θα σκάσω προκειμένου
Να μάθεις ότι μου λείπεις
Προκειμένου να μάθεις
Πως στην καρδιά μου
Κάνεις πάντα ρουλ.
Ρώτησα τον κόσμο για εσένα
Μα το μόνο που ήθελα ήταν να μάθω με τι χρώμα σου μοιάζω
Δε σε ρώτησα αν και είχα την ευκαιρία
Προτιμούσα  να σε κοιτάζω μόνο
Και να σε ακούω να μιλάς
Κατάντησα βαρετός
Κατάντησα να με βαριέμαι και εγώ ο ίδιος
Δε μπορώ άλλο περίμενε
Θέλω να το ζήσω
Μπορώ ;
Δε μου αξίζει ;
Μας αξίζει μια άλλη ζωή ρε γαμώτο μου
Μια ζωή χωρίς  περίμενε
Μια ζωή που θα είμαστε εμείς

Και όχι πάντα οι άλλοι

Τετάρτη 2 Ιουλίου 2014

Στην Άκρη

Μου θυμίζεις το πρώτο μου αγόρι
Και το πρώτο μου φιλί
Τι και αν δε βλέπαμε ;
Ήξερα ότι είσαι λίγα χιλιόμετρα δίπλα μου
Ζούμε μέσα στην αντίφαση
Και νομίζουμε πως κάποιος νοιάζεται πραγματικά
                                                      ΚΑΝΈΙΣ δε νοιάζεται μωρό μου
                                                                                        ΟΎΤΕ ΕΣΎ
 Γιατί να δένομαι πάνω σε καράβια ;
Θα ξεκινήσω να δένομαι σε πιο βαριά πράγματα
Σε κτίρια
Σε πόλης ολόκληρες
Θα ανασαίνω μέσα από την ασφάλειά μου
              Ποιος ;
                 Κανείς
Μου είπες δε ξέρεις τι σου θυμίζω
Έβλεπα μπλε
Κόκκινο
Πράσινο
Και πορτοκαλί
Αρκετό πορτοκαλί
Είδες ;
Μοιάζουμε και σε αυτό !

Και πάνω που είπα μεγαλώνω
Με έκανες να νιώσω τόσο δα μικρός !
Σε νοιάζει ;
Αλήθεια
Σε νοιάζει ;
ΌΧΙ
Κανείς
Ποτέ
Πραγματικά
Κανείς
Για εμένα
Ποτέ
Και πάνω που είπα ομορφαίνω
Με έκανες να νιώσω τόσο άσχημος
Ίσως έτσι λειτουργεί τελικά ο κόσμος
Μαθαίνει να φεύγει
Για να μη μάθει να ξεχνάει..