...

...

Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου 2014

E for Glow

Κομμένα λόγια
για ανθρώπους που δεν άκουσαν.
Καμένες ώρες
για ψυχές που δεν το άξιζαν.
Χαμένες σκέψεις
για πληγές που με στιγμάτισαν.
Τρύπια χέρια
για ζωές που δεν προσπάθησαν.
Θέλω να με χτυπήσεις
Εδώ
Εδώ
Εκεί
Και εδώ ξανά.
Μήπως και πεθάνω ξανά.
Γιατί ξανά βαρέθηκα να ζω.
Είναι αυτή εκεί
εκείνη
Που το όνομα της
Δηλώνει την πραγματική της ιδιότητα
Λάμπει
Αλλά το κρατάει κρυφό
Πρέπει να δεις μέσα της
Για να σου φωτίσει τον κόσμο
Κάποτε την έκοψα σε μικρά κομμάτια
Και την κάπνισα
Κοιμάται περίεργα
Και δεν ξοδεύει τον εαυτό της εύκολα
Δε συνηθίζει να ζωγραφίζει το πρόσωπο της
Για να δήξει στον κόσμο αυτό που είναι
Ψιτ ! Εσύ
Ναι εσύ
Είναι όμορφη η ζωή
Να το θυμάσαι
               *
Εμένα οι φίλοι μου
Είναι τα πορτοκαλί φώτα της πόλης
Και αν το βράδυ χάνεσαι
Ξέρεις τουλάχιστον
ότι δεν προχωράς
στα τυφλά
Περιμένω να χαθώ
για να τους βρω ξανά
Λίγο σκοτάδι να κεράσω ;

Ψιτ ! εσύ
Ξανά εσύ
Ναι
Να το θυμάσαι

Και ας ξεχνάς να θυμηθείς

Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου 2014

Ζαλισμένο άρθρο 334

Στη υγειά μας μωρό μου.
Πως περνάς ;
Σήμερα θυμήθηκα
τα χρώματα που έβλεπα
στο κεφάλι σου.
Και άλλα τόσα που ένοιωσα.
Τι είμαι ακριβώς ;
Μπορείς να με ορίσεις ;
Ζω την κάθε μου μέρα
σαν αύριο να ξημερώνει Δευτέρα.
Με το ίδιο άγχος.
Από το δημοτικό.
Αλλά σήμερα είναι Παρασκευή.
Και σαν Παρασκευή θα την ζήσω.
Βρες την λογική στις λέξεις μου.
Με είπαν εύκολο
χωρίς να ξέρουν
πόσο δύσκολο μου είναι.
Δεν έχω πάρει τίποτα.
Μπορώ να στο ορκιστώ.
Μόνος νοιώθω γαμώτο.
Θα καταλάβεις την ζωή μου
όταν σου βάλω ένα πιστόλι
στο στόμα
και σου πω τραγούδα.
Πως νιώθεις ;
Είναι αρκετά ρεαλιστικό ;
θα μετρήσω τον χρόνο σε τσιγάρα
και ουσίες που με διαλύουν.
Σε αντικατέστησα με ουσίες μωρό μου.
Τις ίδιες ψευδαισθήσεις μου προκαλούν
αλλά χωρίς να με σκοτώνουν αργά.
Μπαμ και κάτω.
Μη μετράς τις τρύπες
στα χέρια μου.
Κάθε μέρα
και μία παραπάνω.
Στο κεφάλι μου κοίτα.
Εκεί θα ανοίξω μεγαλύτερη.
Και βάση Ποινικού Κώδικα
θα σε βγάλω μια και καλή.
Γυαλιά στα χέρια μου
Αίματα στο πάτωμα
Χρώματα στις σκιές μας
Το γκρι σου
δεν υπάρχει πια.
 Έξωση
από το κεφάλι μου.

Βαρέθηκα τις Δευτέρες μας.

Δευτέρα 22 Σεπτεμβρίου 2014

70 μπλε σκούρες γραμμές

Άνθρωποι διάφανοι.
Άνθρωποι περαστικοί.
Άνθρωποι ακροβάτες.
Όλοι τους τρομακτικοί.
Δε διακρίνεις χρώματα
στα πρόσωπά τους.
Όμως βλέπεις καθαρά
κάτω από το δέρμα τους
όλο το νευρολογικό τους σύστημα.
Και εγώ
στον πάτο μιας αντεστραμμένης πυραμίδας
περιμένοντας καιρό.

Ας μιλήσουμε για την σκιά.
Ένα κράμα
ζωής που έρχεται
και ζωής
που έχει ήδη σβήσει.
Όλη η σκηνογραφία του κόσμου
εμπνευσμένη από αυτόν.
Δεν είναι πρωταγωνιστής.
Όλη η παράσταση έχει γραφτεί για αυτόν.
Δεν έχει υπόσταση.
Όλος ο κόσμος γυρίζει γύρω από αυτόν.
Δεν είναι άνθρωπος.
Συγγραφέας είναι.
Και κάποτε έγραψε αυτό :

Άνθρωπος φτιαγμένος από γυαλί
Σήμερα πάλι
Ξύπνησα ιδρωμένος
Σήμερα πάλι
Είδα όνειρο ότι έπεφτα
Σήμερα πάλι
Ένιωσα το γκρι της ξεφτίλας
Σήμερα πάλι
Θα πω αύριο
Πάλι αύριο λοιπόν
Μήπως και οι λέξεις
Βγάλουν κάποιο νόημα
Θα μετρήσω ανθρώπους
Για τους οποίους υπάρχω
Μήπως και με πάρει
Ο ύπνος ξανά
Ένα
Δύο
Παύση
πάλι από την αρχή
Καληνύχτα
Θα σε δω ξανά
Στην άλλη πλευρά του καθρέφτη
Αύριο
Πάλι αύριο
Καληνύχτα
Πάλι
Και από το τέλος στην αρχή ξανά

Αν θέλεις να κρατήσεις κάτι
κράτα αυτό.
Είναι οριακά όμορφο
αλλά αρκετά αληθινό.
Θα πεθάνω για πολλούς
όμως για έναν θα ζω.
Και αν χαθώ στον πάτο
κράτα αυτό.
Περιμένω
να πεθάνω
και ξανά να γεννηθώ.

Περίμενε
ή σκότωσέ με.
Δε μοιάζει λογικό.
Είναι όμως όλα

όσα με έμπνευσες να πω

Τρίτη 16 Σεπτεμβρίου 2014

Κάπου πίσω από το ουράνιο τόξο

Αισθητική νοσοκομείου
Παντού               
Και δε μπορώ να ταυτιστώ
Άσπρο παντού
Μπορείς να δεις την ζωή σου
Μέσα από την μπλούζα μου
Την ζωή που δεν έζησες
Και άλλες τόσες
Που δεν προσπάθησες να ζήσεις
Φτάνει για σήμερα
Η παθητική μου στάση
Τα καταστρέφει όλα
Όλα όσα ζήσαμε
Και αυτά που λέγαμε
 ότι θα καταφέρουμε
μα δε καταφέραμε τίποτα
Και χορεύουμε στον δρόμο
Στο ρυθμό της
Τζούντι Γκάρλαντ
Με έναν ψυχαναγκασμό στα μάτια
Μη τυχών
Και διαφέρουμε από το σύνολο
Ένα σύνολο κανόνων
Και διαταγών
Ήμαστε άχρηστοι
Άχρηστοι
Κοίτα
Το βλέπω καθαρά πλέον

Φάγαμε τη ζωή μας κλαίγοντας
Επειδή λέει δε μπορούμε να κάνουμε τίποτα σωστά
Όσο άχρηστος και αν νοιώθω
Όσο μικρός και αν φαίνομαι
Κάπου πίσω από το ουράνιο τόξο
Θα διαλέξω εγώ τον θάνατό μου
Δε θα κάτσω άλλο να κλαίγομαι

Τώρα όμως μιλάω για σένα
και για μένα
Αν περάσεις καμιά βόλτα από εδώ
Και σου λείψω ξαφνικά
Ψάξε με
Θα είμαι κάτω από το χρώμα σου
Εκείνο το χρώμα
που μυρίζει παράνοια
Ανάβω τσιγάρο
Και σου χαμογελάω
Καληνύχτα

Θα τα πούμε σε μια άλλη βροχή

Τετάρτη 10 Σεπτεμβρίου 2014

Το παραμύθι που δεν άρχισε ποτέ

Σας μιλάω από ένα ασφαλές σημείο
Μιλάω με χρήσιμα λόγια
και άχρηστες λέξεις
Για έναν κόσμο που δε θα δείτε ποτέ
Αδράνεια
και ίσιες γραμμές
Δε φταίτε εσείς
Η αισθητική σας φταίει
και η οπτική σας γωνία
Μπορείς  να διαλέξεις
Η ιστορία μου δεν έχει ούτε αρχή
ούτε τέλος
Όπως η ζωή μας
αρχίζει και τελειώνει με αυτό ˙

Είμαι 5 χρονών
5 χρονών
Έχω πληγές στα δάχτυλα
Και φτύνω αίμα
Δε κλαίω
Οι φίλοι μου είναι νεκροί
Είμαι 12 χρονών
12 χρονών
Μου μάθανε να διαβάζω
Μέχρι να μην αντέχω άλλο
Φοράω παπούτσια μέσα στο σπίτι μου
Αθλητικά
Επειδή δε μπορώ να τρέξω
Στον δρόμο
Είμαι 30 χρονών
30 χρονών
Είμαι χρήσιμος μου είπαν
Αλλά νιώθω αριθμός
Ένα ψηφίο
Ανάμεσα σε 4 άσπρους τοίχους
Είμαι 63 χρονών
63 χρονών
Δε νιώθω τίποτα
Ακόμα να μάθω πώς να αγαπάω
Θα φταίει που δεν άλλαξα
Δε κλαίω
Δε μπορώ άλλωστε
Είμαι νεκρός από την γέννα μου
Προσπάθησε να δεις
Και ίσως καταλάβεις
Μη φοβάσαι να γδυθείς μπροστά μου
Ήμαστε γυμνοί από την πρώτη μας μέρα
Και μέσα στο σκοτάδι
Μόνο εμείς θα φωτίζουμε
το παραμύθι

που δεν άρχισε ποτέ