Ημερολόγιο ενός προϊόντος

Οι μέρες μας

σαν κυλιόμενες σκάλες.

Πάνε προς τα πίσω

σε εμπορικό κέντρο

φτιαγμένες απλά

για να περνάνε.

Και εμείς

επιβάτες του τίποτα

κινούμαστε χωρίς να προχωράμε

με όνειρο να αγοράσουμε

όνειρα άλλων.

Άνθρωποι κυνηγάνε

προϊόντα και ανθρώπους

με όπλα που εκσφενδονίζουν τιμές.

Κάποιοι είναι εύκολοι

και πρόθυμα σηκώνουν το χέρι

θέλοντας να αποκτήσουν τιμή

γιατί η αυτοεκτίμηση τους έπεσε βαριά.

Μα κάποιοι αρνούνται

να γίνουν ψόφια αντικείμενα

σε χρωματιστά κοντέινερ

και γίνονται αιτίες επανάστασης.

Αναγκασμένοι να κοστολογήσουν

τον εαυτό τους αργότερα

όσο 10 πακέτα τσιγάρα.

Αλλά εσένα δε σε νοιάζουν αυτά.

Πιάνεσαι από λέξεις

και γίνεσαι όπλο μαζικής καταστροφής.

Γιατί όταν λείπεις

ο κόσμος αρχίζει να σου μοιάζει

και ο πόλεμος γίνεται όμορφος.

Η αυτοκαταστροφή μυρίζει Chanel νούμερο 22

ανάμεσα στα ράφια του Σούπερ Μάρκετ.

Κοιτάω μόνο το πάτωμα.

Και χωρίς να σε βλέπω

ξέρω ότι είσαι κάπου εδώ κοντά.

Όλη μας η ζωή 

ένα άσκοπο περπάτημα

στους διαδρόμους των απορρυπαντικών.

Με κούρασε η κολόνια σου.

Θα φορέσω μαύρο μαντίλι

και με δάκρυα στα μάτια,

από την ασφυκτική ατμόσφαιρα,

θα κηρύξω επανάσταση.

Δε θα μου βάλω τιμή.

Στον διάδρομο με τις προσφορές

θα βρεις φθηνή αγάπη.

Δε με πουλάω αυτή τη φορά.